poniedziałek, 23 czerwca 2014

Nowi krewni?



Opowiem tu bardzo dziwną historię, która się nam przytrafiła, gdzieś w początku lat sześćdziesiątych. Wszystko, co napiszę jest autentyczną prawdą. Pewnego dnia, do drzwi naszego mieszkania, ktoś zadzwonił. Poszłam otworzyć i za drzwiami zobaczyłam jakąś wiejską kobietę w średnim wieku, dosyć ubogo ubraną. Spytałam, czego sobie życzy? Chciała rozmawiać z Ojcem, więc wprowadziłam ją do pokoju i poprosiłam, żeby usiadła. Rozglądnęła się ciekawie po pokoju i widząc antyczne meble i obrazy, stwierdziła, że ładnie mieszkamy. Skinęłam głową i zawołałam Ojca, zajętego rozmową z Mamą w innym pokoju.
Jakież było zdumienie Ojca, kiedy kobieta na jego widok podniosła się z krzesła i powiedziała z wybitnym rosyjskim akcentem: - Wy Józef Erban? Witajcie, ja Marusia Erban, wasza krewniaczka!
Oboje z Ojcem skamienieliśmy ze zdziwienia. Nasze nazwisko jest bardzo rzadkie i w Polsce noszą je jedynie członkowie rodziny mieszkający w Małopolsce, a za granicą w Czechach, gdzie pozostała gałąź rodziny. Tak się nazywał św.pam. minister Eugen Erban, stracony w okresie stalinowskim oraz znany pisarz Josef Erban. Są także przedstawiciele naszej rodziny w Anglii w hrabstwie Susex. To brat dziadka Tadeusza Erbana, Kazimierz i jego angielska rodzina, nosząca do dziś dnia nasze nazwisko. Nazwisko przyniósł z sobą do Polski nasz praprapradziad Laŝzlo z Węgier i nieco zmienił jego brzmienie, będące dawniej typowo węgierskie. Pochodził ze starej węgierskiej szlachty legitymującej się herbem. Mieszkając w Rzeczypospolitej od końca XVIII wieku, rodzina spokrewniła się tutaj z wieloma znakomitymi rodami, między innymi z książętami Woronieckimi herbu Korwin, spokrewniona była z Hallerami. (gen. Józef Haller, twórca Błękitnego Legionu i zaślubin z Bałtykiem) i innymi rodami żyjącymi na kresach. Nasze nazwisko z czasem stało się historyczne, poprzez udział mężczyzn w powstaniach narodowych i walkach wyzwoleńczych.
Nigdy nie mieliśmy żadnych krewnych w tak zwanych dawniej, sferach chłopskich, stąd nasze niebotyczne zdumienie niespodziewanym gościem. Zauważyłam, że Ojciec był zły. Zmarszczył brwi i spytał kobietę, skąd zna nasz adres i kto ją tu skierował. Okazało się, że jesteśmy w mieście znani, bo kobieta mieszkająca w jeleniogórskim, dowiedziała się w biurze meldunkowym, że w Bolesławcu mieszkają Erbanowie, więc przyjechała, żeby się „poznakomić.” Do pokoju weszła Mama i dowiedziawszy się w czym rzecz, zadała kobiecie pytanie:
- Skąd ma nasze nazwisko?
Wtedy usłyszeliśmy absolutnie nieprawdopodobną historię. Otóż kobieta była sierotą i wychowywała się w sierocińcu. Nie pamiętam już, czy w w polskim, czy w rosyjskim. Kiedy wybuchła wojna, sierociniec ewakuowano, a ona zgubiła się na jakiejś stacji. Nie wiedziała, jak się nazywa i skąd jest. Błąkała się po tej stacji kilka godzin, aż spotkała jakiegoś nieznanego mężczyznę, który się nią zainteresował i przed wsadzeniem jej do wagonu pociągu idącego do Polski, wcisnął jej do ręki kartkę z krótkim napisem:- Jesteś Marusia, nazywasz się Erban!
Tę kartkę zatrzymała i odtąd wszędzie przedstawiała się jako Marusia Erban.
Byliśmy po prostu wstrząśnięci i zastanawialiśmy się gorączkowo, kim był mężczyzna nadający jej nasze rodowe nazwisko? W tamtych stronach kresów nie mieliśmy żadnych krewnych i nikogo, kto mógłby znać to nazwisko. A zresztą nawet gdyby je znał, to z jakiej racji nadał je nieznanej zupełnie sierocie niewiadomego pochodzenia? W każdym razie kobieta nie była żadną naszą krewną i Ojciec wyjaśnił jej to dosyć dobitnie. Była zawiedziona, bo spodziewała się, nie wiem dlaczego, zyskać w obcych ludziach krewnych. W czasach przedwojennych mogliśmy się łatwo postarać o zmianę jej nazwiska, ale w PRL-u było to niemożliwe.
Nie była to jej ostatnia wizyta, bo przychodziła jeszcze ze dwa razy, aż Ojciec oświadczył jej stanowczo, iż nie jesteśmy z nią wcale spokrewnienie, i nie życzymy sobie, aby składała nam niezapowiedziane odwiedziny. To jeszcze nie koniec tej historii. Już pod koniec lat dziewięćdziesiątych, byłam w Szklarskiej Porębie u okulisty. Recepcjonistka popatrzyła na mnie jakoś podejrzliwie, więc żartem spytałam ją, czy moje nazwisko sprawia jej trudność? Odpowiedziała, że nie, bo ma już pacjenta o takim nazwisku!
Dosłownie kilka tygodni potem, otrzymaliśmy z Sądu w Jeleniej Górze, pozew do stawienia się, bowiem Ob. Józef Erban, jadąc autobusem, nie uiścił zapłaty za przejazd. Na wezwanie kierowcy, obrzucił go obelgami i zachował się agresywnie! Naturalnie, mogliśmy udowodnić, że Ojciec autobusem nigdzie nie jeździł, bo chorował na jaskrę i miał już ponad dziewięćdziesiąt lat, więc sam z domu nie wychodził. Doprawdy, trudno wyobrazić sobie, żeby starszy pan w tym wieku zachowywał się agresywnie i zagrażał kierowcy! Niemniej, ten pozew nas zdenerwował, bo szargano nasze nazwisko, dotąd czyste i nie zbrukane żadnymi przestępstwami.
Do Sądu skierowałam pismo, załączając odpis metryki Ojca i świadectwa lekarskie. Przeproszono nas i na tym sprawa się skończyła. Kobiety o imieniu Marusia, więcej nigdy nie widzieliśmy. Do dzisiaj nie wiemy, kto tej kobiecie nadał nasze nazwisko i dlaczego.

sobota, 21 czerwca 2014

Pierwsze w historii miasta Bolesławca Święto Seniora!


21.06.2014 r.

Od rana byłam zabiegana, zlał mnie deszcz i podejrzewałam, że cała impreza od tak dawna przygotowywana przez wiele osób, po prostu się nie uda, że względu na pogodę. Było bardzo chłodno, więc musiałam zrezygnować z przygotowanego stroju z lat dwudziestych, jak to było w programie, i ubrałam wełniane zakopiańskie ponczo, także z frędzlami, więc nie odbiegające bardzo od mody tamtych lat.
Ponieważ mam zaszczyt należeć do grona Rady Seniorów Miasta Bolesławca przy prezydencie miasta, poszłam na wyznaczone miejsce zbiórki przy Ratuszu. Ponieważ przyszłam wcześniej, usiadłam przy stoliku małej kawiarenki, i pijąc naprawdę znakomitą kawę, obserwowałam Rynek. Najpierw nieśmiało, pojedynczo, a potem coraz tłumniej, schodzili się starsi panowie i panie, gotując się do Marszu Seniorów Bolesławca. Niektóre panie były naprawdę zdumiewająco dobrze ubrane, w suknie z lat dwudziestych, fantazyjne kapelusze, boa i pióra.
O szesnastej pod Ratuszem zebrał się już spory tłum bolesławian, roześmianych, rozgadanych i pełnych wigoru. Mieli chyba w sobie więcej energii, niż młodzi na swoich imprezkach. Stawiła się orkiestra w oryginalnych strojach, motocykliści, którzy tworzyli honorową eskortę pochodu, a także bryczka zaprzężona w dwa poczciwe siwki. Bryczką jechały panie z Rady Seniorów z przewodnicząca Rady panią Marią Szpak.
Nie wszyscy jednak zachowywali się, jak przystało na miłych Seniorów udowadniając, że Polacy muszą się kłócić, inaczej nie byłoby święta. Pewien pan ( nie ujawnię jego nazwiska) uparł się, że wsiądzie do bryczki i już! Na nic nie zdały się tłumaczenia pani Szpak, iż bryczka została zamówiona przez Radę Seniorów, którzy pojadą na niej pod swoim transparentem. Ale to kłótliwemu panu nie trafiało do przekonania. Pyskówka trwałaby dłużej, gdyby nie pojawienie się prezydenta miasta pana Romana. Kłótnia została zażegnana i można było świętować dalej. Orkiestra zagrała dziarskiego marsza, a seniorzy pomaszerowali ulicami miasta do Pl. Popiełuszki. Na chodnikach i w oknach domów, mnóstwo mieszkańców Bolesławca przyglądało się pochodowi, witając uczestników oklaskami. Było bardzo wesoło, tylko my, jadące na bryczce, trzęsłyśmy się niemiłosiernie, kiedy konie nagle przystawały, a potem ruszały dalej. Z westchnieniem ulgi wysiadłam z bryczki, z żalem wspominając czasy, kiedy jako mała dziewczynka uwielbiałam jazdę bryczką nawet po największych wertepach. Nie te lata.....
Czułam się nieco zażenowana, kiedy całą Radę poproszono na scenę, a prezydent Roman powiedział pod naszym adresem wiele miłych słów. To przyjemnie, kiedy ktoś docenia naszą pracę.
Cała Rada chórem wrzasnęła gromko, że Dzień Seniora uważa za otwarty! Naszemu świętu towarzyszyło mnóstwo innych imprez i występów. W ustawionych domkach organizacje seniorów prezentowały swój dorobek. Pełno było budek z kiełbaskami i piwem. Ktoś wpadł na świetny, moim zdaniem, pomysł, konkursu na najmilszego psa – przyjaciela seniora. Prezentowane pieski były urocze, a ich właściciele bardzo dumni z urody pupilów.
Święto Seniora wejdzie już na stałe do tradycji naszego miasta i dobrze, bo brakuje nam takich miejskich uroczystości, jakie mają inne miasta w centrum Polski. Cała impreza była dobrze zorganizowana, dzięki energii i pomysłowości pani dyrektor Domu Kultury i wielu innych osób, których tu nie wymieniam. W pamięci pozostało barwne, wesołe i co najważniejsze, nie hałaśliwe święto, z którego możemy być dumni.

środa, 18 czerwca 2014

Cicho sza! Wróg podsłuchuje!


17.06.2014 r.

Ostatnio mam setną zabawę, oglądając naszą poczciwą telewizję, pokazującą za każdym razem inne wersje dyplomatycznych wykrętów, sprawców nowej afery podsłuchowej. Bo już kogo, jak kogo, ale prawnuka słynnego pisarza obdarzonego Noblem, znanego z nienagannych manier oraz znakomitej polszczyzny Henryka Sienkiewicza, nigdy bym nie posądziła o tak kwiecisty język, jakim się posługiwał w rozmowie z prezesem Banku Narodowego. Obaj panowie zaprezentowali swój styl w co najmniej rynsztokowej formie. Pan Bartłomiej Sienkiewicz wyraził się nawet, że było to tylko niedopowiedzenie! Ciekawa jestem, co w takim razie mógłby powiedzieć dopowiedziawszy?
A swoją drogą, trzeba naprawdę nie mieć dobrze w głowie, żeby w publicznym lokalu rozmawiać o sprawach dotyczących polityki państwa polskiego. W dodatku brzydko się wyrażać o znajomych i kolegach. Dziwnego mamy szefa Bezpieczeństwa Narodowego, który nie wie o tym, że w XXI wieku istnieją podsłuchy! Oglądając filmy amerykańskie wiemy, że można podsłuchiwać nawet przy pomocy satelity krążącego po orbicie, a cóż dopiero w knajpie! Nie wiem, z jakiej rodziny pochodzi pan Belka, ale Bartłomiej Sienkiewicz jest potomkiem znanego i starego rodu szlacheckiego, mającego w swoim gronie znakomitych mówców. Oj, chyba nie byliby dumni ze swego potomka. Z przykrością stwierdzam widoczną degradację rdzennej polskiej inteligencji, zniżającej się mową i zachowaniem do języka bandziorów.
Denerwuje mnie i oburza fakt, iż sprawy państwa załatwiane są w knajpach przy wódce, niczym w znanej powieści: „ Kariera Nikodema Dyzmy”, a o naszych losach i pieniądzach państwa decydują ludzie, którzy nie potrafią nawet zabezpieczyć się przed podsłuchem. Tym samym otwiera się droga do gigantycznych przestępstw, a Polska, to znaczy my obywatele, przy takich ministrach bezpieczeństwa, narażeni jesteśmy na groźbę zamachu terrorystycznego.
Według mnie, pan Sienkiewicz powinien natychmiast stracić posadę i zamiast poszukiwać podsłuchujących, szukać sobie nowej pracy! Premier wykazał daleko idącą pobłażliwość wobec winnych afery podsłuchowej. Będzie to PO drogo kosztowało przy najbliższych wyborach, już PiS się o to postara! Najśmieszniej było, kiedy jakiś komentator z kręgu „wtajemniczonych” sugerował, iż podsłuchu dopuściło się inne państwo, to znaczy Rosja. No jasne, jak się nie wie komu dokopać, to koniecznie należy dołożyć Ruskim. Niech mają za swoje! Słyszałam ironiczne komentarze w niemieckich audycjach radiowych. Kompromitujemy się wobec świata!

A moim zdaniem sprzed pałacu prezydenckiego powinno się raz na zawsze usunąć ten idiotyczny plakat solidarnościowy z szeryfem z filmu:” W samo południe” Gary Coopre nie jest dla nas wzorem bohatera, mamy własnych lepszych. Marszałek Piłsudski także często stawał sam przeciwko wszystkim i wygrywał! Zresztą ten pałac prezydencki nie powinien być rezydencją głowy państwa polskiego. W czasie zaborów był siedzibą carskiego namiestnika „Prywiślańskiego kraju” i i czasie Powstania Styczniowego był miejscem tragicznych balów, jakie urządzali Moskale, zmuszając elitę polską do przyjścia, a nazajutrz podając ich nazwiska w gazetach. Zrozpaczeni powstańcy podpalili nawet klatkę schodową pałacu, aby nie dopuścić do balu i oszczędzić hańby rodakom. Nic z tego, bal się odbył, a nazajutrz w opublikowano nazwiska obecnych. Jeszcze nie było podsłuchów i posługiwano się innymi metodami, żeby ludziom zatruć życie.

piątek, 13 czerwca 2014

Wojenko, wojenko.....i papierkowa robota.


13.06.2014 r.


Jest piątek, trzynastego, bardzo pechowy dzień. Przekonałam się o tym dzisiaj, kiedy nie udało mi się załatwić kilku ważnych spraw. Wobec tego trudno mi się dziwić, że mam podły humor, boli mnie głowa, a w TVP znowu ględzą o zbrojeniu, więc chcę sobie co nieco ulżyć. Odnośnie wątku zbrojeniowego, często pojawiającego się w Wiadomościach, wyobrażam sobie taką scenę:
Synek zwraca się do mamy:
    • Mamo, jestem głodny. Daj mi chleba.
Mama zakłopotana:
    • Nie mam chleba. Pooglądaj sobie telewizję..
Synek znudzony.
    • To daj mi na kino.
Mama wzdycha:
- Nie mam pieniążków na chlebuś i kino, synku, bo musimy płacić na zbrojenia. Ale przegryź sobie granatem, trochę się rozerwiesz!
Nieco to makabryczne, ale biorąc pod uwagę budżet państwa, naciągnięty do maksimum, w dodatku z wielką dziurą i gigantycznym zadłużeniem, rosnącym z każdą sekundą, projekt wydania 800 milionów na wojsko, wydaje mi się głupotą, żeby nie powiedzieć dosadniej. Pan minister od wojaków zapewniał naród, że te 800 milionów, to wcale niewielkie pieniążki, więc niech się rodacy nie kłopoczą. Hm, niewielkie? Jeżeli zaczniemy wydawać pieniądze na zbrojenia, to z czego podniesiemy pensje i emerytury, często w 1/3 nie sięgające tysiąca złotych, czyli nawet nie połowy rzekomego podstawowego dochodu. Zresztą, co chcemy sobie kupić za te 800 milionów, kupę złomu? Na zbrojenia wydaje się miliardy, setki miliardów! Ponadto będziemy musieli utrzymywać stacjonujące w naszym kraju wojska tak zwanych sojuszników, gorąco zapraszanych do nas przez pana premiera i pana Sikorskiego, bo za darmochę siedzieć tu nie będą. Więc i śmieszno i straszno!
Zresztą jechał sęk zbrojenia. Szlag mnie trafia ze złości, na bezduszność i lekceważący stosunek do obywatela, co niektórych przedsiębiorstw naszego pięknego miasta. Miałam bardzo poważny problem, z którym zwróciłam się do pewnego miejskiego zakładu, prosząc o interwencję. Kulą w płot. Wystosowałam cztery kolejne pisma, tłumacząc, jak jakiemu przygłupowi, o co mi chodzi. W rezultacie otrzymałam cztery takie same odpowiedzi, niczego nie wyjaśniające, prócz tego, że urzędnikom przedsiębiorstwa nawet nie chciało się przeczytać mego pisma, bo nie zrozumieli o co mi chodzi! Dzisiaj odebrałam kolejne pismo, w którym niemal dosłownie treść przypominała poprzednią wypowiedź dyrekcji. Aż zatrzęsło mnie ze złości i mruknęłam kilka słów, raczej nie nadających się do druku.
Niegdyś, obiecywano nam, że jak tylko w Polsce zmieni się ustrój na kapitalistyczny, to raz na zawsze zniknie biurokracja, podobno straszna za PRL-u. Guzik prawda! Takiej lawiny papierków, jaką w tej chwili trzeba wypełnić w urzędach, czy gdziekolwiek, nigdy poprzednio nie było! Co najdziwniejsze, mamy przecież komputery wyposażone w twardy dysk, na którym wszystkie dane zostają zapisane.
Ale nie! Komputer komputerem, a podkładka papierowa musowo obowiązkowa! Dobrze, że nie żądają maszynowej kopii. Na te ogromne masy zużywanego papieru, padają setki hektarów lasów, ale kogo to obchodzi? Najważniejsze, żeby pani urzędniczka lub pan urzędnik nie nudził się w pracy i miał co wypełniać. A że interesanta szlag trafia – trudno. Najwyżej zarobi zakład pogrzebowy, bo przecież interes musi się kręcić!

piątek, 6 czerwca 2014

Czułe powitanie!


4.06. 2014 r.
Omal nie spadłam z fotela, widząc powitanie ukochanego i wyczekiwanego z utęsknieniem gościa, pana prezydenta USA Obamę, z panem prezydentem Bronisławem Komorowskim. Amerykanin idąc obok niego, poklepał po plecach prezydenta Rzeczypospolitej hrabiego Komorowskiego, jak pan zadowolony z pracowitego parobka. Jakby chciał rzec: - Dobra robota, Bronek! Jak to widać, że sojusznicy szanują majestat najjaśniejszej Rzeczypospolitej!
Potem obiecał miliard dolarów, żeby się Polska zbroiła w amerykańską broń, a USA będą z radością sprzedawać nam samoloty, które wiecznie się psują, oraz stary złom jeszcze trzymający się na wodzie. Oczywiście, widząc tę miłość do nas, pan prezydent Putin siedzi i płacze – ze śmiechu!
Koniec polityki na dzisiaj.