Tragedia rodzinna.

 

 

Czasami lubię wspomnieć o rodzinnych dramatach, jakich nie brakowało. To zdjęcie mego stryja Władysława, jedynego brata Ojca. Był najmłodszym z rodziny, beniaminek Babci. Był fenomenalnie uzdolniony, wspaniale rysował, pisał świetne poezje, znakomicie grał na fortepianie. Miał z gruntu artystyczną naturę, bardzo delikatną i wrażliwą. Śladem Taty wstąpił do wojska i w randze podporucznika przyjechał na święta Wielkanocne do domu.Zły los sprawił, że w czasie tego pobytu, spotkał dziewczynę, córkę jakiegoś krawca czy szewca. Nie pamiętam. To była miłość od pierwszego spojrzenia. Zaczęli się spotykać, bez wiedzy rodziny. Po roku pękła bomba. Stryj oświadczył, że chce się żenić! Z kim? No właśnie, z kim! Kiedy rodzina dowiedziała się, kim jest narzeczona stryja, wybuchł skandal i awantura. Cała wielka rodzina zjechała się w Olesinku, majątku Dziadków i po naradzie zdecydowali, że to niemożliwe, żeby taka osoba weszła do rodziny. Wykluczone, by oficer WP ożenił się z prostą dziewczyną nie posiadającą nawet matury. Na próżno stryj tłumaczył, że kocha tę kobietę i nigdy z niej nie zrezygnuje. Ale żadne argumenty nie trafiały im do przekonania. "Nie ożenisz się bez naszej zgody! Nigdy nie  dostaniesz błogosławieństwa rodziców!" Mój Tata próbował interweniować, ale nikt go nie słuchał. Wszystkie siostry Babci, panie dziedziczki, czuły oburzenie na sama myśl, że prosta dziewczyna  może zostać żoną ich siostrzeńca, a jej dzieci wejdą do rodziny. To niemożliwe! Targi i awantury trwały przeszło rok. Stryj nie chciał ustąpić, rodzina nie chciała się zgodzić. Zagrozili mu, że zostanie z rodziny wykluczony. Ojciec ostrzegał, żeby nie próbowali go złamać, bo stryj był człowiekiem honoru. Pewnego razu Ojciec miał dyżur w jednostce. Była noc i Ojcu bardzo chciało się spać. Naraz stojąca na biurku rodzinna fotografia spadła na ziemię. Ojciec zerwał się, pełen złych przeczuć i do rana nie zmrużył ona. Rano dostał telegram. "Władek nie żyje. Przyjeźdżaj!" 

 

Okazało się, że stryj  nie uzyskawszy zgody rodziny na swoje małżeństwo, napisał list pożegnalny i  się zastrzelił. Ksiądz nie chciał dać zezwolenia na pochówek samobójcy na cmentarzu. Od tej pory Ojciec nienawidził kleru. Trzeba było dużych pieniędzy, aby zgodzono się pochować stryja w rodzinnym grobowcu. Ojciec zachował dla siebie ostatni list stryja zakończony słowami: "Niech żyje Polska i wszyscy, którzy Jej służą!" Będąc osobą dorosłą czytałam ten list, pisany pięknym pismem i ozdobiony wspaniałym rysunkiem. Ojciec nigdy nie przebolał śmierci brata i wspominał go do końca życia. Samobójcza śmierć stryja była dla rodziny okropnym szokiem. ale nie oskarżali się o nią sami, lecz obwiniali tę dziewczynę, że to przez nią stracili syna i brata.

Tak to dawniej bywało. Duma rodowa potrafiła zniszczyć wartościowych ludzi, nie tylko w powieściowej "Trędowatej", ale i w  prawdziwym życiu. 

Na zdjęciu, stryj po cywilnemu w naszym ogrodzie. Na drugim zdjęciu, stryj po maturze.